Nattigheid

 We hebben het geweten : het is nat geweest, deze winter in Somerset. En wij niet alleen. Laat ons Engels huisje nu precies in Somerset staan, daar waar de overstromingen het felst waren en de waterellende het grootst. Onze voeten en tafelpoten en ander huisgerief zijn gelukkig droog gebleven, net als de meeste straten van Bridgwater-centrum. Maar een paar mijlen verder, in de Bridgwater levels , in Burrowbridge, was het prijs. Kijk maar.

 

De watermiserie is nog niet voorbij. Reusachtige Nederlandse pompen zijn ons ter hulp gesneld om het water uit de ondergelopen kanalen en vlakten in de rivier de Parret te spuiten die het water naar de zee moet voeren. Zou moeten voeren, want de dijken van die rivier kreunen onder al dat geweld en dreigen het hier en daar op te geven. Ondertussen zijn er nog steeds mensen die niet in hun ondergelopen huizen kunnen wonen, boeren die vee en land zijn kwijtgeraakt, doffe ellende voor wie het moet meemaken. Prinsen die emmertjes water scheppen (o ja, toevallig gespot door pers en televisiecameras) en premiers die luid roepen dat geld voor heropbouw geen enkel probleem is, wij zijn een rijk land, beste mensen,: zij brengen niet echt soelaas voor wie hier met zijn Wellingtons in het water staat. En ik voel me net als een van die twee beren die boter staan te smeren: ik stond er bij en keek ernaar.

 De regen heeft het even opgegeven. En kijk, in een vloek en een zucht is het lente geworden in het stadje van de zuchten, het Brugge van Somerset, Bridgwater. Niet zo pittoresk als het Vlaamse Brugge, zeer zeker niet, maar toch bloeien de krokussen hier als nergens anders,

……en in Lyndale Avenue groeien de narcissen op tafel. Thuis is waar je bloemen staan.